Η πρώτη χώρα που υιοθέτησε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία

 

 

Η Αρμενία έχει περίοπτη θέση στη θρησκευτική ιστορία, καθώς πολλοί ιστορικοί πιστεύουν πως είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που υιοθέτησε στον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία. Κι αυτό ήδη από το 301 μ. Χ, μερικές δεκαετίες πριν, δηλαδή, κι από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον Κωνσταντίνο τον Μεγάλο.

Η... 

 

εποχή-τομή στη θρησκευτική ιστορία της Αρμενίας είναι αυτή της βασιλείας του Τιριδάτη του Μεγάλου, ο οποίος ακολουθούσε μια αρχαία πολυθεϊστική θρησκεία και τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του φέρθηκε σκληρά στους χριστιανούς με συνεχείς διωγμούς. Η ζωή του δέθηκε άρρηκτα με τον Γρηγόριο, ο οποίος ήταν ο μόνος επιζήσας της οικογένειάς του, μετά τον φόνο του βασιλιά Χοσρόη, πατέρα του Τιριδάτη, από τον πατέρα του Γρηγόριου. Ο Τιριδάτης του φέρθηκε πολύ σκληρά και τον φυλάκισε. Η θρησκεία ήταν μάλλον το πρόσχημα καθώς η οργή του για τον φόνο του πατέρα του δεν είχε καταλαγιάσει.

Η απόρριψη, το όραμα και η θεραπεία

Η υιοθέτηση του χριστιανισμού στην Αρμενία συνδέεται με τον βίαιο θάνατο μιας ομάδας παρθένων που, σύμφωνα με τον θρύλο, έφτασαν στην ιερή πόλη Βαγκαρσαπάτ για να γλιτώσουν από τις διώξεις των Ρωμαίων. Ο Τιριδάτης ερωτεύτηκε την όμορφη Ριψίμη, μία από τις παρθένες, και θέλησε να την παντρευτεί. Όταν όμως εκείνη απέρριψε τον έρωτά του, εκείνος έδωσε εντολή να εκτελεστεί και εκείνη και οι υπόλοιπες παρθένες. Λέγεται πάντως πως μία γλίτωσε και κατάφερε να αποδράσει και να συνεχίσει το ιεραποστολικό της έργο.

Το «κακό» όμως είχε ήδη στάξει το δηλητήριό του στην ψυχική υγεία του Τιριδάτη, ο οποίος ασθένησε σοβαρά. Η αδελφή του είδε όραμα πως ο μόνος που θα μπορούσε να τον κάνει καλά ήταν ο φυλακισμένος Γρηγόριος. Τότε τον άφησαν ελεύθερο κι εκείνος έθαψε τις νεκρές παρθένες, προσευχήθηκε και τελικά θεράπευσε τον Τιριδάτη.

Μετά τη θαυματουργή ανάρρωσή του, που γαλήνεψε την ψυχή του, ο βασιλιάς Τιριδάτης όχι μόνο ασπάστηκε ο ίδιος τον χριστιανισμό -τον βάφτισε ο ίδιος ο Γρηγόριος- αλλά επέβαλε τη χριστιανική θρησκεία και στους υπηκόους του, ανακηρύσσοντάς την επίσημη θρησκεία της χώρας. Ο Γρηγόριος και ο βασιλιάς εργάστηκαν σκληρά για να «φυτέψουν» στον σπόρο της χριστιανοσύνης και να διαδώσουν τον χριστιανισμό στην Αρμενία. Για να ενισχύσουν μάλιστα την καινούρια θρησκεία και να τερματίσουν τις παγανιστικές παραδόσεις και τα τελετουργικά, κατέστρεψαν τους περισσότερους ναούς -αυτούς που γλίτωσαν θα τους δούμε παρακάτω- και έχτισαν χριστιανικές εκκλησίες.

Κι όλα αυτά 30 χρόνια πριν ο χριστιανισμός γίνει «επιτρεπομένη θρησκεία» στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως δέκα χρόνια αργότερα, η αυτοκρατορία θα έκανε το πρώτο δειλό βήμα της προς τον χριστιανισμό με το διάταγμα του Γαλέριου, το 311, που αναγνώριζε το νόμιμο δικαίωμα των χριστιανών να... υπάρχουν. «Οι Χριστιανοί» έγραφε το διάταγμα «μπορούν να υπάρχουν και να συναθροίζονται, εφόσον δεν κάνουν τίποτε το αντίθετο προς το κοινό καλό, και υποχρεούνται να προσεύχονται στον Θεό τους για το καλό μας, το καλό της πολιτείας και το δικό τους».

Έναν χρόνο αργότερα ο Κωνσταντίνος ο Μέγας άρχισε να δείχνει την αποφασιστικότητά του για ανάμειξη στα εκκλησιαστικά ζητήματα ενώ από το 316 και μετά άρχισε να εμφανίζεται ως ο ύπατος διαιτητής στις διαμάχες των επισκόπων. Θα περνούσαν ακόμα εννέα χρόνια πριν ο αυτοκράτορας συγκαλέσει την Πρώτη Σύνοδο της Νίκαιας ή Α' Οικουμενική Σύνοδο που θα ενέτασσε πια την Εκκλησία στις επίσημες δομές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και θα αναδείκνυε τον συνοδικό θεσμό ως θεμελιώδους σημασίας για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ