Τα παιδιά των σούπερ μάρκετ...

 Να χειροκροτήσουμε, φυσικά. Τους γιατρούς• το νοσηλευτικό προσωπικό• το προσωπικό των εργαστηρίων. Να χειροκροτήσουμε από τα μπαλκόνια, από τις βεράντες, από τις ταράτσες, ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ, τους μαχητές της πρώτης γραμμής. Και να τους ευχαριστήσουμε. Αλλά μην ξεχνάμε και άλλους που μάχονται στο πλευρό τής κοινωνίας. Αυτούς που
υποχρεωτικά εργάζονται όταν εμείς...
τρομάζουμε ή χαλαρώνουμε μπροστά στις τηλεοράσεις μας. Ασφαλείς και σώοι. Μην ξεχνάμε τους οδηγούς των λεωφορείων, των τρόλεϊ, των τρένων και των ταξί, τους αστυνομικούς και τους στρατιώτες στον Έβρο, στα νησιά, στα όποια σύνορα –παντού–, τους εθελοντές των ΜΚΟ που παλεύουν στη Μόρια και όπου αλλού. Και ακόμα μην ξεχνάμε τους εργαζόμενους των σούπερ μάρκετ που δέχονται, σχεδόν τελείως απροστάτευτα, τα κύματα εν δυνάμει πιθανών φορέων και γίνονται δέκτες της αγοραστικής παράνοιας.

Όλοι αυτοί έχουν πίσω τους παιδιά, γονείς, παππούδες και συγχρωτίζονται ΑΔΙΑΚΟΠΑ με εκατοντάδες –σε κάποιες περιπτώσεις με χιλιάδες. Μαθαίνουμε  (και δεν είναι  υπερβολή) ότι  το πρωί του περασμένου Σαββάτου σε μεγάλο (αλλά όχι το μεγαλύτερο εξ όλων) σούπερ μάρκετ των Βορείων Προαστίων βρίσκονταν ταυτόχρονα περίπου χίλιοι  πελάτες, πέρα από το προσωπικό που ήταν πάνω από εκατό άτομα. Γι αυτό χειροκροτούμε, μαζί με όλους τους άλλους, ΚΑΙ τα παιδιά των σούπερ μάρκετ. Ταπεινό επάγγελμα• δεν έχει την αίγλη της άσπρης μπλούζας, αλλά είναι τόσο αναγκαίο τούτες τις δύσκολες. Τόσο απαραίτητο για την επιβίωσή μας αλλά και για την ψυχοθεραπεία μας μέσω της κατανάλωσης.

Γι αυτό ας μη βοηθήσουμε στην αχρείαστη επιμήκυνση του ωραρίου και στην υποχρεωτική εργασία τους την Κυριακή για να αγοράσουμε ό,τι δεν... προλάβαμε να αγοράσουμε στις έξι ημέρες, επί 15 ώρες την ημέρα. Την Κυριακή προσπαθούμε να μην πάμε σούπερ μάρκετ. Αν χρειάζεται προσπάθεια αυτό, το ελάχιστο