Το δικαίωμα στην απεργία και οι ουσιαστικοί αρνητές του!

του ΑΛΕΚΟΥ ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ
εκδότη της εφημερίδας Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ,της Ημαθίας

Η απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών για μια ακόμη φορά άναψε το «πράσινο φως» στα μεγάλα ΜΜΕ (ιδιοκτησίας μεγαλοκαπιταλιστών της χώρας μας, για να μη ξεχνιόμαστε) να παίξουν τον αγαπημένο τους ρόλο. Αυτό των δημόσιων κατήγορων της κάθε απεργίας, του ίδιου του δικαιώματος των εργαζόμενων, των επαγγελματοβιοτεχνών, της  νεολαίας να παλεύουν για τα δικαιώματα τους με τις μορφές αγώνα που οι ίδιοι μέσω των συλλογικών τους διαδικασιών επιλέγουν. Πριν ακόμη απεργήσουν τα φορτηγά έκαναν λόγο «για έμφραγμα στη χώρα». Νωρίτερα με αφορμή τις κινητοποιήσεις των ναυτεργατών έκαναν λόγο «για μαχαιριά στον τουρισμό»,ενώ για τις κινητοποιήσεις στο κέντρο π.χ της Αθήνας, η αρχή του κάθε ρεπορτάζ κάνει πάντα λόγο «για κυκλοφοριακά προβλήματα που προκάλεσε».
Μάταια ψάχνει κανείς από τα  πολύωρα    ρεπορτάζ την ουσία,δηλαδή τα αιτήματα των απεργών. Αντίθετα πάντα στα διάφορα πάνελ (τυχαίο;) βρίσκονται οι ίδιοι εκπρόσωποι «άλλων κοινωνικών τάξεων» (ακραίοι συνήθως οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού) που ασκούν τη δριμεία κριτική τους προς τους απεργούς γιατί «πλήττονται» ή «καταστρέφονται»,ενώ συνήθως δεν παρευρίσκονται εκπρόσωποι της κυβέρνησης, εναντίον της πολιτικής της οποίας στρέφονται οι απεργοί. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» σε όλο του το μεγαλείο! Σε κάθε κινητοποίηση ο προπαγανδιστικός μηχανισμός κυβέρνησης-καναλαρχών κλπ. σπεύδει να αντιπαραθέσει σε μια ομάδα εργαζομένων το υποτιθέμενο συμφέρον μιας άλλης ομάδας, με στόχο να διαβάλλει - συκοφαντήσει την κινητοποίηση ως αντικοινωνική.(Η τωρινή επίταξη προφανώς τους ικανοποίησε,απλά εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους για τον αργό ρυθμό εφαρμογής της...)
Στην πραγματικότητα, παρά τις δηλώσεις για το αντίθετο, δε θέλουν να γίνεται καμία απεργία. Δε θέλουν καν να οργανώνονται οι εργάτες, πόσο μάλλον και να διεκδικούν. Για την ακρίβεια, θέλουν το σύνολο των εργαζομένων, λαϊκών στρωμάτων να δηλώνουν υποταγή στο ένα και μόνο αναγνωρισμένο «δικαίωμα»: Αυτό των μεγαλοεργοδοτών να αυξάνουν ανεμπόδιστα τα κέρδη τους. Σε καμιά τους εκπομπή δεν θα ακουστεί τίποτε για την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων,των τραπεζών ή των εφοπλιστών ή για τις διάφορες φοροαπαλλαγές τους.
Ενάντια στο δικαίωμα στην απεργία επικαλούνται διάφορα   προσχήματα Όταν π.χ οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους «τους πιάνει ο πόνος» για τους οδηγούς ενώ δεν λένε ότι τη ζωή τους την «κάνουν δύσκολη» άλλοι παράγοντες όπως καύσιμα, διόδια, κακοί δρόμοι κ.α. Όταν κλείνουν τα λιμάνια οι ναυτεργάτες, επικαλούνται το επιχείρημα ότι «δεν μπορούν να πάνε οι κάτοικοι στα νησιά τους» και ας το μισό χρόνο δεν «δένει» σ’αυτά καράβι (γιατί έτσι «συμφέρει» τους ακτοοπλόους) ή τα εισιτήρια έχουν φτάσει στα ύψη ή το μεγάλο κομμάτι των πλοίων είναι δεκαετιών και δεν παρέχουν ασφάλεια. Ενώ όταν κάνουν κουβέντα για τον τουρισμό ξεχνούν να υποστηρίξουν το δικαίωμα να μπορεί και ο Έλληνας να κάνει διακοπές….
Μπροστά στην τεράστια αυτή προπαγανδιστική επίθεση η συζήτηση ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα δεν θα πρέπει να μένει απλά στο εάν έχουν δίκιο ή όχι οι απεργοί ενός κλάδου. Εάν δεν ασκήσουν πίεση οι εργαζόμενοι τότε πώς θα εμποδίσουν μέτρα που τσακίζουν τη ζωή τους; Η επίθεση δεν αφορά ξεχωριστά τους ελεγκτές, τους ναυτεργάτες, τους οδηγούς, αυτόν ή τον άλλο κλάδο. Είναι γενικευμένη επίθεση. Και γενικευμένη πρέπει να ‘ναι η απάντηση. Κανένας απεργός μόνος του. Κανένας κλάδος μόνος του. Οσο για τα πιθανά “προβλήματα” που δημιουργούνται αυτά είναι προσωρινά,ενώ η ζημιά με την εφαρμογή της πολιτικής αυτής έχει μόνιμο χαρακτήρα, εάν δεν ανατραπεί !