Οι 200 χρυσές ημέρες του Καραμανλή [ή μήπως του Παπανδρέου;]

Η προκήρυξη πρόωρων εκλογών από τη δεύτερη κυβέρνηση Καραμανλή θα σημάνει την αρχή του τέλους της «νέας διακυβέρνησης», η οποία πάλιωσε προτού ακόμη προλάβει να αφήσει το στίγμα της στην πολιτική ιστορία. Τα προσχήματα, οι δικαιολογίες για τις πρόωρες είναι μάλλον αδύναμα έως ανύπαρκτα, ενώ η απόπειρα «προείσπραξης»

του πιθανού πολιτικού ωφελήματος από το όποιο δικομματικού τύπου δίλημμα συνοδεύει την προεδρική εκλογή την άνοιξη 2010, απεικονίζει και την απόγνωση που δημιουργείται, και δικαιολογημένα, σε κάθε διακυβέρνηση όταν λείπει η στρατηγική και το πολιτικό θάρρος.

Η αποχή στις ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου, παρά το επίσημο κυβερνητικό spin ότι προέρχεται από τις νεοδημοκρατικές τάξεις, απεδείχθη, σε κάθε σοβαρή συζήτηση που ακολούθησε, ότι μοιράστηκε ισόποσα μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων.

Στις πρόωρες που έρχονται (;) ίσως το spin να βγει αληθινό, σε μία άβολη όμως στιγμή για το μέλλον της κεντροδεξιάς. Το σώμα της αποχής θα συγκροτείται πρωτίστως από γαλάζιους, οι οποίοι, μπορεί να μην πάει το χέρι τους να ψηφίσουν τον Παπανδρέου, αλλά από την άλλη είναι απογοητευμένοι από τον Καραμανλή και διατεθειμένοι να «τους αφήσουν να κόψουν μόνοι τους το λαιμό τους». Με τις επικρατούσες τάσεις στο εκλογικό σώμα, αυτό οδηγεί σε κατάρρευση της κεντροδεξιάς.

Κατά την προεκλογική περίοδο – όταν αυτή ξεκινήσει και επισήμως – η κυβέρνηση θα λειτουργήσει σαν σάκος του μποξ, πάνω στον οποίο ολόκληρη η αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, θα εξασκείται χωρίς διακοπή . Από το άλλο μέρος, οι τακτικές τύπου Πατριανάκου (η νέα γραμματέας «πολιτικού σχεδιασμού» της ΝΔ), με τη σύνταξη και εκφορά παράλογα σκληρού και παρωχημένου κομματικού λόγου θα σπρώχνουν ακόμη περισσότερο την πολιτική ύπαρξη της ΝΔ στο κενό, κερδίζοντας τα κεκτημένα (σκληρός πυρήνας ΝΔ) και χάνοντας τα αναγκαία (μεσαίος χώρος). Οι περισσότεροι που έρχονται σε επαφή με τον «νέο» κομματικό λόγο της ΝΔ απορούν για το θράσος και την άγνοια (;) της «νέας γενιάς πολιτικών», την οποία όπως με πείσμα έχει υποστηρίξει ο Papagalo πρέπει οι πολίτες να βρούν τρόπο να αποφύγουν.

Σε κυβέρνηση και ΝΔ πιστεύουν ότι η μόνη άμυνα που υπάρχει είναι η επίθεση στον Παπανδρέου, πάνω και κάτω από τη μέση. Η ηθική έχει πάει περίπατο, τον πολιτικό πολιτισμό οι «βάρβαροι» τον μάσησαν και τον έφτυσαν, ο κομματικός λόγος έχει ξεσαλώσει (να μην τα ξαναλέμε), οι χαρακτηρισμοί επί προσωπικού δίνουν και παίρνουν, το παλιό δεξιό κατεστημένο (που κρυβόταν επιμελώς) βλέπει την εξουσία να ξεγλιστρά και μπαίνει μπροστά να «οδηγήσει» τις εξελίξεις. Έτσι την έχει πατήσει στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ, ήρθε και η σειρά της ΝΔ.

Ένας παλιός και πολύ αξιόλογος γκουρού της πολιτικής επικοινωνίας, ο οποίος διατηρεί χαμηλό προφίλ στα πράγματα μού έλεγε πρόσφατα: «Οι κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις εναλλάσσονται στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια, με διαφορετικές αποστολές. Οι μεν κεντροδεξιά προωθεί την επιχειρηματικότητα, εξυγιαίνει την οικονομία, κτίζει το κλίμα της ανάπτυξης, η δε κεντροαριστερά ισορροπεί τα πράγματα, δίνοντας έμφαση στο κοινωνικό κράτος. Το παράξενο είναι ότι αυτοί εδώ, δεν έκαναν ούτε αυτό που τούς αναλογεί…». Ήταν ο μεσαίος χώρος, που από εκλογικό τέχνασμα μετατράπηκε σε «πολιτική με επίκεντρο τον άνθρωπο»; Ήταν ένα φοβικό σύνδρομο που τον ριζοσπαστισμό που απαιτούσε η κατάσταση της χώρας το 2004; Τί εμπόδισε τη ΝΔ να σπάσει τα κατεστημένα της φοροδιαφυγής, της παραοικονομίας, των αυθαιρέτων, της μίζας;

Από το βήμα της ΔΕΘ έως την εκλογική αναμέτρηση που δρομολογεί το ΠΑΣΟΚ την επόμενη άνοιξη μεσολαβούν 200 ημέρες. Θα μπορούσαν αν είναι οι “οι 200 χρυσές ημέρες του Κώστα Καραμανλή”, αν αποφασίσει να τα αλλάξει όλα. Μπορούν κάλλιστα – που είναι και το πιθανότερο –να είναι 200 εφιαλτικές ημέρες, σεναρίων και αστάθειας. Να ανθήσουν τα παπαγαλάκια (τα οποία ο Papagalo όπου μπορεί τούς ασκεί verbal spanking), να ευχαριστηθούν τα τηλεοπτικά δελτία (να τονωθεί και η διαφημιστική δαπάνη), να ζήσουν οι κυριακάτικες εφημερίδες (να βρει τον χρόνο και η Real News να ξεπεράσει το Πρώτο Θέμα, μπας και ησυχάσουμε…).

Το διάστημα αυτό θα μπορούσε επίσης να είναι οι πρώτες 200 ημέρες του Γιώργου Παπανδρέου ως Πρωθυπουργού της Ελλάδος. Διαλέξτε και πάρτε.

Σίγουρο είναι ότι οι πολίτες έχουν βαρεθείθ να απογοητεύονται. Αν πάνε να ψηφίσουν, ετοιμαστείτε για την “ψήφο του παραλόγου”. Αν δεν πάνε, τότε το νέο (γαλάζιο) ρεκόρ της αποχής είναι μπροστά μας… Και οι καυτές πολιτικές ημέρες. Γιατί το Indian Summer μόλις ξεκίνησε…

http://papagalomegalo.wordpress.com/2009/08/31/200-golden-days/