Χρήστος Γώγος Φυσικοθεραπευτής MSc Γ.Ν.Ημαθίας-Η προσφυγιά είναι γυναίκα

Η προσφυγιά είναι γυναίκα

Προσεχώς στις 8 Μαρτίου, Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, τιμούμε τους αγώνες των γυναικών για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Η αφιέρωση, από το Ευρωκοινοβούλιο, της ημέρας αυτής, στις γυναίκες πρόσφυγες που βρίσκονται αντιμέτωπες με τη βία σε όλα τα στάδια του ταξιδιού τους προς την ΕΕ, υπογραμμίζει έτι περαιτέρω την πεποίθηση ότι η προσφυγιά  έχει γυναικείο πρόσωπο.

Τα τελευταία χρόνια των ένοπλων συγκρούσεων στη Συρία έχουν αναγκάσει εκατομμύρια ανθρώπων να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, τις αναμνήσεις τους και τα πατρογονικά τους εδάφη, σε αναζήτηση ενός ασφαλούς καταφυγίου γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Άνθρωποι και μπόγοι στοιβαγμένοι σε σαπιοκάραβα σε μια ανελέητη αναμέτρηση με το θάνατο. Κι ύστερα ένα αργόσυρτο ανθρώπινο καραβάνι.. Σκυφτοί γερμένοι, σιωπηλοί, ανήμποροι να ανταποκριθούν στις βασικές τους ανάγκες και τις φυσικές απαιτήσεις σε καθαρό νερό, τρόφιμα, επαρκές καταφύγιο και ασφάλεια. Ως αποτέλεσμα είναι ευπαθείς σε ασθένειες και υποφέρουν χωρίς τη δυνατότητα να απολαύσουν τα φυσικά δικαιώματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τρωτοί πληθυσμοί, στερημένοι στοιχείων απαραίτητων να στηρίξουν τη ζωή τους και την υγεία τους, άτομα ευπαθή και ευάλωτα στον υποσιτισμό και τους περιβαλλοντικούς κινδύνους. Λαβωμένοι με χαίνουσες, ακόμη, πληγές από το μαρτυρικό χαμό τόσων δικών τους, σέρνονται ξεβράσματα μιας φουρτούνας ριγμένοι στις ακρογιαλιές της πατρίδας μας. Πόνος, φόβος, πίκρα, αγωνία για την επόμενη ημέρα...

Η μοίρα τους, τούς έφερε να βρεθούν στην πύρινη ζώνη της καταστροφής. Δεν σκοτώνουν όμως μόνο οι σφαίρες, σκοτώνει και το κρύο, η πείνα, η εξάντληση, οι αρρώστιες.

Εμείς οι άνθρωποι της υγείας, οι επαγγελματίες, έχουμε χρέος, όχι μόνο απέναντι στην επιστήμη που υπηρετούμε, αλλά και στις αξίες που μας κληροδότησαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Να καταπραΰνουμε το μαρτύριό τους, να τους βοηθήσουμε να αποκτήσουν μια παραγωγική ζωή, χωρίς βία και απειλές, απαλύνοντας το πόνο τους όσο διάστημα βρίσκονται στη χώρα μας. Άφησαν την δική τους πατρίδα γιατί έγινε λεπίδα στο λαιμό τους. Έβαλαν τα παιδιά τους στις βάρκες γιατί είναι ασφαλέστερες από την ξηρά κι ήρθαν εδώ για να ξεκινήσουν την μαρτυρική τους πορεία προς το βορρά.

Ας υψώσουμε απέναντι στα τείχη των άλλων τα δικά μας μνημεία ανθρωπιάς. Ας χτίσουμε μεγαλεπήβολα, ανθρώπινα δημιουργήματα προσφοράς ως παρακαταθήκη στα παιδιά μας. Ας βοηθήσουμε αυτά τα ξυπόλητα προσφυγόπουλα να ζήσουν, να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα, μέχρι να βρουν μια καινούργια πατρίδα να απιθώσουν τα όνειρά τους, να μορφωθούν, να ερωτευθούν.

Η Παράδοσή μας να μάς θυμίζει ποιοί είμαστε, ποιές είναι οι αξίες και τα ιδεώδη που νοηματοδοτούν τη ζωή, ποιοι θα πρέπει να μείνουμε, που θα πρέπει να κατευθύνουμε το πνεύμα και την καρδιά μας. Να είμαστε σίγουροι, ότι η αφύπνιση της Ελληνικής συνείδησης θα συνηγορήσει στην προώθηση της κατανόησης της αλληλεγγύης ως βασικής πανανθρώπινης αξίας.

Ας θυμηθούμε τον Κ. Παλαμά: «...Η Ελλάδα μια, ακομμάτιαστη και αμέτρητη Μητέρα, μια των Ελλήνων η ψυχή...».